ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΝΥΠΕΚΚ ΓΙΑ ΤΗΝ 134η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
●Ο κορωνοϊός οριστικοποίησε το σχίσμα ΕΕ-λαών
●Καμιά ελπίδα από τα επίσημα Συνδικάτα και τη συστημική Αριστερά
●Το «Πρεκαριάτο» μπροστά σε νέο κύκλο φτωχοποίησης μετά τα Μνημόνια
●Ενότητα και συστράτευση ολόκληρης της κοινωνίας
Ο 134ος (Σικάγο, 1886) εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς σήμερα γίνεται σε πρωτόγνωρες για τον πλανήτη, την Ευρώπη και τη χώρα μας συνθήκες. Όλες οι κοινωνίες, όλοι οι λαοί, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις σοβαρές για την υγεία και την οικονομία συνέπειες της πανδημίας του κορωνοϊού.
Η πανδημία και οι συνέπειες της για όλες τις κοινωνίες του πλανήτη έδειξε ότι ο άνθρωπος, το ανθρώπινο είδος, παρά τα επιμέρους επιτεύγματα σε όλους τους τομείς της επιστήμης, του πολιτισμού, της τέχνης, της έρευνας κ.λπ., δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει ασθένειες που έχουν μεγάλο ανθρώπινο κόστος. Γιατί οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί από τον κορωνοϊό είναι απίθανα μεγάλο ανθρώπινο κόστος.
Η μέχρι σήμερα αδυναμία αντιμετώπισης των συνεπειών του ιού σχετίζεται με τις προτεραιότητες και τις επιλογές των κυρίαρχων πολιτικών, οικονομικών και επιχειρηματικών δυνάμεων.
Η πανδημία ακόμη κατέδειξε την πρωτοφανή αδυναμία αλλά και την άρνηση των ηγεσιών των κυβερνήσεων, αλλά και των περιφερειακών ολοκληρώσεων (ΕΕ), να αντιμετωπίσουν έγκαιρα, συντονισμένα και αποτελεσματικά ζητήματα σαν αυτά που προκάλεσε η πανδημία του κορωνοϊού.
Η αδυναμία αυτή δεν οφείλεται μόνο στην ανικανότητα των ηγεσιών και των κρατικών δομών, αλλά στις πάγιες επιλογές και τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς. Στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τα ζητήματα υγείας, πρόνοιας, τα θέματα γενικώς του Κοινωνικού Κράτους, έχουν περάσει συνειδητά σε δεύτερη μοίρα έναντι της οικονομίας, του ανταγωνισμού και των κερδών.
Η πανδημία επίσης κατέδειξε ότι η στρατηγική επιλογή των κυρίαρχων οικονομικών δυνάμεων μέσα στο κλίμα της παγκοσμιοποίησης και η αποδυνάμωση και απαξίωση του «ακριβού» και «σπάταλου» Κοινωνικού Κράτους, είναι εγκληματική και ανόητη. Σ’αυτό και στις καταρρέουσες ή απαξιωμένες δομές του προσέφυγαν όμως οι κυβερνήσεις, για να προστατεύσουν τους πολίτες τους, ενώ οι ιδιώτες της υγείας αρχικά απείχαν και αργότερα ασχολήθηκαν με οικονομικά ισχυρούς ασθενείς, σε συνδυασμό και με επιλεκτικές δωρεές στήριξης του ΕΣΥ.
Σήμερα για την Εργατική Τάξη, το σύγχρονο «Πρεκαριάτο» -την πολύ ευρύτερη έννοια εκείνης του προλεταριάτου, αφού περιλαμβάνει όλους τους πληττόμενους από τις νεοφιλελεύθερες και αντικοινωνικές πολιτικές, ανέργους, φτωχούς, άστεγους, νέους, συνταξιούχους, φτηνούς εργαζόμενους-, τα πράγματα είναι σαφώς χειρότερα.
Οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, με πρώτη τη δογματική και άκαμπτη ηγεσία της ΕΕ, αντί να διαθέσουν πόρους για να αποφύγουν την επιδείνωση, προσπαθούν να μετακυλήσουν στην κοινωνία το μεγάλο τμήμα του κόστους της υγειονομικής, αλλά και της οικονομικής κρίσης, που θα είναι μεγάλη και διαρκής. Ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι καλούνται να σηκώσουν το μεγάλο βάρος του κόστους της κρίσης. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες ακυρώνονται κατακτήσεις δεκαετιών και θεσπίζονται πρωτοφανούς σύλληψης και αγριότητας μέτρα για την εργασία και την αμοιβή.
Στην ουσία η Εργατική Τάξη καλείται σε περαιτέρω στερήσεις και αναίρεση κοινωνικών, οικονομικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, με πρόσχημα τη διάσωση της οικονομίας. Η Εργατική Τάξη, αλλά και όλες οι άλλες κοινωνικές τάξεις και στρώματα που στερήθηκαν πολλά, μέσα από τις πολιτικές της λιτότητας που εφαρμόστηκαν, καλούνται εκ νέου να «βάλουν πλάτη» για την έξοδο από τη νέα βαθειά κρίση.
Η υγειονομική κρίση στην Ευρώπη ανέδειξε και ένα σκληρό στοιχείο στη νοοτροπία, τη συμπεριφορά και στις προθέσεις της γερμανοκρατούμενης ΕΕ που, χωρίς ίχνος αλληλεγγύης και στήριξης των κοινωνιών και των ανθρώπων, βάζει σε προτεραιότητα τους αριθμούς, τους δημοσιονομικούς στόχους και τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, ενώ βλέπει καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, ευρωπαίους πολίτες που στήριξαν σ’αυτήν τις ελπίδες τους και ανέμεναν αυτονόητα την αλληλεγγύη της. Αυτή η Ευρώπη δεν πρέπει να έχει μέλλον και προοπτική.
Η σκληρή αυτή στάση τής νεοφιλελεύθερης ηγεσίας της ΕΕ προς τις πληττόμενες κοινωνίες, η άρνησή της αυτή να σώσει τους πολίτες της, συνδυάζεται και με την πρόθεσή της να επιβληθούν μέτρα και θεσμοί, πρωτοφανή σε σύλληψη και φαντασία, που στοχεύουν στη μόνιμη δομική αλλαγή προς το χειρότερο των εργασιακών σχέσεων και την αμοιβή της εργασίας (τηλεργασία, εργασία κατ’οίκον, μονομερής μετατροπή των όρων της εργασίας και του τύπου της, αυθαίρετες μετακινήσεις υπαλλήλων, δραστική μείωση ωραρίου, αποδοχών κ.ά.). Αντί η ΕΕ και οι κυβερνήσεις να βρουν νέους πόρους χωρίς δεσμεύσεις και Μνημόνια, «στέλνουν πάλι τον λογαριασμό» στις κοινωνίες και τους λαούς.
Η μεγάλη υγειονομική κρίση και οικονομική ύφεση δεν βρίσκει μόνο την ΕΕ στα χέρια ακραία νεοφιλελεύθερων ηγεσιών, που βάζουν τους αριθμούς πάνω από τους ανθρώπους, ενώ βλέπουν καθημερινά χιλιάδες εκατοντάδες νεκρούς, θύματα του απαξιωμένου κράτους προνοίας και των δομών υγείας… Βρίσκει και την πολιτική και κοινωνική δράση απαξιωμένη, την Πολιτική Λειτουργία υποταγμένη στην Οικονομική, δέσμια και θεραπαινίδα των κυρίαρχων οικονομικών κύκλων και προσώπων.
Η ολοσχερής απαξίωση του ΣΚ, -που δεν οφείλεται μόνο στην υποκειμενική αδυναμία της ηγεσίας του, αλλά και στην απόλυτη εξάρτησή του από τις υποταγμένες στο σύστημα πολιτικές ηγεσίες-, η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της Σοσιαλδημοκρατίας σε όλες τις εκδοχές της και η ενσωμάτωσή της στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, η πτώση του τείχους, η υποχώρηση των Κινημάτων, η νεοφιλελεύθερη διάβρωση των Πανεπιστημίων, του Πολιτισμού και της ενημέρωσης, έχουν απαξιώσει τους συλλογικούς αγώνες και έχουν ακυρώσει βασικές αρχές, θεσμούς και κατακτήσεις του Κοινωνικού και Εργατικού Δικαίου.
Η 134η Εργατική Πρωτομαγιά βρίσκει την Ελληνική Εργατική Τάξη στη χειρότερη κατάσταση μετά τη Μεταπολίτευση. Πλήρωσε και πληρώνει με απίθανα μεγάλο κόστος τη μνημονική περιπέτεια, έχασε δυσθεώρητο ύψος εισοδημάτων, βίωσε και βιώνει την ακύρωση των βασικότερων θεσμών του Εργατικού και Ασφαλιστικού Δικαίου, στερήθηκε αξιοπρεπούς διαβίωσης… Και τώρα, καλείται από την νεοφιλελεύθερη ηγεσία της ΕΕ, να «ξαναβάλει πλάτη», να ξαναυπομείνει μεγάλο κόστος από τις συνολικές απώλειες της κρίσης.
Τώρα και στην Ελλάδα -λόγω και της άρνησης της ΕΕ να πληρώσει την κρίση και τις λαθεμένες πολιτικές της- ετοιμάζεται νέα επίθεση στην Εργατική Τάξη και σε όλη την κοινωνία, με το πρόσχημα αντιμετώπισης της πανδημίας.
Και λόγω της υπερέκθεσης της οικονομίας μας στον τουρισμό, που συνδέεται με πληθώρα άλλων δραστηριοτήτων της πρωτογενούς, δευτερογενούς και τριτογενούς παραγωγής, η χώρα καλείται -σύμφωνα με τους εγκυρότερους Διεθνείς Οργανισμούς- να πληρώσει μεγαλύτερο κόστος από οποιαδήποτε άλλη χώρα και οικονομία στην Ευρώπη!!
Γι’αυτό, το σημερινό μήνυμα, πλην της αναγκαίας όσο ποτέ ενότητας του λαού για να αποκτήσει φωνή και δύναμη, είναι ότι όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η ΕΕ δεν έχει μέλλον… Οι θεσμοί της (και κυρίως η πλούσια αμειβόμενη Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή) δεν προάγει τα συμφέροντα των λαών της, αλλά των διαφόρων lobbies που την περιτριγυρίζουν.
Ταυτόχρονα όμως η σημερινή επέτειος εκπέμπει μήνυμα συστράτευσης όλων των πατριωτικών προοδευτικών δυνάμεων για έξοδο από την κρίση με ανάληψη ανιδιοτελών, ενωτικών και πατριωτικών πρωτοβουλιών.
Μετά τη μνημονιακή λεηλασία και συρρίκνωση, μετά την υπερχρέωση από δυσβάσταχτα δάνεια, μετά την παραχώρηση των κύριων δομών του υλικού και άυλου πλούτου της πατρίδας μας στους δανειστές (ως συνέπεια άσωτων και λανθασμένων επιλογών των κομμάτων του μνημονιακού πολιτικού τόξου), ο ελληνικός λαός πρέπει να αποτρέψει το επερχόμενο φάσμα της βίαιης φτωχοποίησης των εργατοϋπαλλήλων και περιαγωγής τής ελληνικής κοινωνίας σε καθεστώς «εργασιο-ανεργίας». Η μετακύλιση του κόστους της κρίσης στον λαό πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί, πρωτίστως και κυρίως με αποτελεσματικούς κοινωνικούς αγώνες. Έτσι θα τιμήσουμε τη θυσία των αγωνιστών σε όλες, διαχρονικά, τις ματωμένες Πρωτομαγιές του πλανήτη.