Το μήνυμα της ΕΝΥΠΕΚΚ για την ημέρα τής γυναίκας
Οι γυναίκες υπήρξαν τα θύματα όλων των ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων της μνημονιακής περιόδου 2010-2020!
Σαν σήμερα, στις 8 Mαρτίου 1857 όταν οι σκληρά εργαζόμενες γυναίκες στις κλωστοϋφαντουργίες της Νέας Υόρκης έκαναν την πρώτη οργανωμένη και γενικευμένη απεργία διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερα ημερομίσθια και κυρίως μέτρα για την αντιμετώπιση της μεγάλης γυναικείας θνησιμότητας των γυναικών στους τόπους εργασίας.
Η μεγάλη απήχηση αυτής της κινητοποίησης, που είχε όπως πάντα τα θύματά της, οδήγησε την ανερχόμενη και ενιαία Σοσιαλιστική Διεθνή το 1909 να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη ημέρα μνήμης-εορτή των γυναικών.
Πέρασαν πολλά χρόνια αγώνων για τη χειραφέτηση της κοινωνίας και της εργασίας, κυρίως των γυναικών, για την κατοχύρωση των εργασιακών, κοινωνικών και πολιτικών τους δικαιωμάτων.
Με πολύ μεγάλη καθυστέρηση φτάσαμε το 1975, την περίοδο δηλαδή της ύστερης νεωτερικότητας και της μεταβιομηχανικής επανάστασης των νέων τεχνολογιών, η οργανωμένη Διεθνής Κοινότητα μέσω του ΟΗΕ να καθιερώσει αυτή την ημέρα ως παγκόσμια ημέρα εορτασμού της γυναίκας.
Παρ’όλα αυτά, η γυναικεία κυρίως εργασία, προϊόντος του νεοφιλελεύθερου χρόνου, αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες που είχαν μειωθεί αισθητά κατά τη διάρκεια της μακράς Σοσιαλιστικής Συναίνεσης που κυριάρχησε στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού, του μονεταρισμού και της κυριαρχίας του τραπεζιτικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου παρέσυρε τις κατακτήσεις των εργαζομένων, ανδρών και γυναικών. Ένα νέο εργασιακό «πρεκαριάτο» που συγκροτείται με όλες τις μορφές τής επισφαλούς, μερικής, εκ περιτροπής κ.λπ. απασχόλησης, με μειωμένες αμοιβές και ελλειμματική ασφάλιση πλήττει κυρίως τις γυναίκες εργαζόμενες. Αντί η μητρότητα, η οικογενειακή μέριμνα, η συναισθηματική συμπληρωματικότητα να θεωρούνται προστατευόμενες ιδιότητες και καταστάσεις, αντιμετωπίζονται ως «μειονεξίες» και «ελαττωματικές ιδιότητες».
Και δεν είναι μόνον αυτό.
Οι πολλαπλά κοινωνικά ωφέλιμες ρυθμίσεις υπέρ των γυναικών (μητέρων ή μη) στο ασφαλιστικό σύστημα αντιμετωπίζονται ως «βάρος» του συστήματος και καταργούνται.
Ιδιαίτερα στη χώρα μας, κατά τη δεκαετή μνημονιακή περίοδο, που συνεχίζεται με τη συμπλήρωση κατά το γράμμα και το πνεύμα των Μνημονίων τής ασφαλιστικής-εργασιακής νομοθεσίας, αφαιρούνται κεκτημένα δικαιώματα που εξυπηρετούν πρωτίστως την τεκνοποιϊα, την οικογενειακή ζωή και την αναπαραγωγή της κοινωνίας.
Τα πρώτα δηλαδή και μεγάλα θύματα όλων των εργατικών και ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων, συμπεριλαμβανομένης και της πρόσφατης του ν. 4670/2020, είναι οι γυναίκες, παρά τα αντιθέτως υποστηριζόμενα. Η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν μπορεί να συμπληρώσει τον κρίσιμο αριθμό των 9.000 ημερομισθίων (ή 30 χρόνων ασφάλισης) για να επιτύχουν μια στοιχειώδη σύνταξη που θα ικανοποιεί τις βασικές ανάγκες της ζωής.
Έτσι, μετά από ένα ελπιδοφόρο διάλειμμα ορισμένων δεκαετιών, επανερχόμαστε μέσω του τερατουργήματος του Ενιαίου ΕΦΚΑ (που ήταν το μεγάλο όνειρο της Σχολής του Σικάγο και του Μίλτον Φρίντμαν) στην κατάργηση της διαλεκτικής τής εργασίας, στον απορφανισμό τής συνάρτησης Εργασιακού-Ασφαλιστικού από κάθε εργασιακή ή κοινωνική ιδιαιτερότητα και ασφαλώς στον μηδενισμό και την απάλειψη όλων των διακριτών ρυθμίσεων που απορρέουν από τη φύση του ανθρώπου, της εργασίας και της κοινωνικής και συνδικαλιστικής της διαχείρισης. Γι’αυτό, μαζί με τα λουλούδια και τις εκδηλώσεις της ημέρας, καλό θα είναι οι Έλληνες, άνδρες και γυναίκες, να αφιερώσουν λίγο από τον ελεύθερο χρόνο τους και να φροντίσουν να ενημερωθούν για τις νέες ασφαλιστικές ρυθμίσεις που αφορούν στις γυναίκες ώστε αυτός ο εορτασμός να αποκτήσει το πραγματικό του περιεχόμενο.