Θέλουν το Πανεπιστήμιο όργανο των δανειστών!
Χρέος του Φοιτητικού Κινήματος να προστατεύσει την αυτοτέλειά του και την αξιοπρέπεια του λαού!
1.Η κατάργηση του ασύλου ψηφίστηκε μέσα στην ατμόσφαιρα της μνημονιακής «κανονικότητας» ωσάν να ήταν ένα συνηθισμένο και συνταγματικά ανεκτό μέτρο.
Δεν πρόκειται για «ενεργητική» νίκη του κυβερνώντος κόμματος που βλέπει το πανεπιστημιακό άσυλο ιδεοληπτικά, ως ενδιάμεση κατάσταση για την επερχόμενη παράδοση των Πανεπιστημίων στις ιδιωτικές εταιρείες.
Πρόκειται περί μιας μεγάλης και πανηγυρικής ήττας τής προοδευτικής παράταξης και της ποικίλης Αριστεράς, των λεγόμενων Κινημάτων, αφού με την προσχώρηση της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην πιο σκληρή και παρωχημένη «βικτωριανή» κοινωνική πολιτική, την καταστροφή τού Κοινωνικού Κράτους και την παράδοση του διαχρονικού άυλου και υλικού πλούτου τής πατρίδας στους δανειστές, προετοίμασε συνειδησιακά και ψυχολογικά τους πολίτες για την …κανονικότητα οποιουδήποτε μέτρου επερχόταν έκτοτε.
Η καθημερινή, άλλωστε, αντισυνταγματικότητα των νόμων από το «βιομηχανικό» και «αβασάνιστο εργαστήριο» της Βουλής κατέστησε φυσιολογικό (αν όχι επιβεβλημένο) οποιοδήποτε μέτρο λαμβανόταν για τη διατήρηση ενός minimum κοινωνικής ευπρέπειας. Ζήσαμε ένα αρνητικό κυβερνητικό υπόδειγμα πολιτικής και θεσμικής κατάπτωσης των δημοκρατικών και προοδευτικών αξιών κι έτσι το πεδίο τής κατεδάφισής τους ήταν ένα τυπικό ζήτημα ψηφοφορίας στη Βουλή.
Τα υπόλοιπα είναι ένα «μνημόσυνο» για τις χαμένες αξίες τού διαχρονικού μας πολιτισμού όπου, αυτοί που του αφαίρεσαν κάθε ουσία και περιεχόμενο, νομίζουν ότι έχουν ακόμη το δικαίωμα να τον επικαλούνται.
2.Ενόψει του εορτασμού τής επετείου του Πολυτεχνείου, η ατμόσφαιρα πυροδοτήθηκε και από την έλλειψη συνεννόησης μεταξύ πανεπιστημιακών θεσμών και Φοιτητικού Κινήματος. Έλλειψε κάθε είδους συντονισμός ακόμη και μεταξύ των Πανεπιστημιακών Συγκλήτων. Η χωρίς καμιά συζήτηση και αιτιολόγηση λήψη μονομερών μέτρων (όπως π.χ. το κλείδωμα του Οικονομικού Πανεπιστημίου) ήταν βέβαιο ότι θα πυροδοτήσει αντιδράσεις ενόψει του αιφνιδιασμού που υπέστησαν οι φοιτητές του. Και δεδομένης της ψυχολογίας των νέων ανθρώπων, δεν είναι δύσκολο τέτοιες αυταρχικές αποφάσεις να πυροδοτήσουν μια άλλη αλυσίδα μονομερών ενεργειών που θα διασπάσουν την Ακαδημαϊκή Κοινότητα.
Όλοι άλλωστε γνωρίζουν ότι, παρά τον πόλεμο που δέχτηκε το Ελληνικό Πανεπιστήμιο, παραμένει ακόμη όρθιο χάρη στις άοκνες προσπάθειες ενός μέρους του διδακτικού και διοικητικού του προσωπικού.
Γι’αυτό και οι Έλληνες πτυχιούχοι, που οι μνημονιακές κυβερνήσεις έδιωξαν και διώχνουν ακόμη από την πατρίδα, βρίσκουν αμέσως εργασία στα δημόσια και ιδιωτικά παραγωγικά συστήματα άλλων χωρών, κυρίως των δανειστών.
3.Το άσυλο, όπως είχε καθιερωθεί στη μεταδικτατορική περίοδο, είναι ο συμβολικότερος, ουσιαστικότερος και επαναστατικότερος θεσμός τής νεωτερικότητας. Είναι η πεμπτουσία τής ελευθερίας και της δημοκρατίας από τα αρχαία χρόνια.
Το περιεχόμενό του έμεινε αλώβητο παρά τις περιπέτειες της χώρας στο πνευματικό εποικοδόμημα του Ελληνισμού, ως υπέρτατη ελευθερία και επίκληση της Θείας Δικαιοσύνης, ένα πεδίο δηλαδή υπενθύμισης των ορίων τού ανθρώπινου πολιτισμού, της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας που θέτει ένα γιγάντιο υπαρκτικό ερώτημα για τα όρια και τις δυνατότητες της ανθρώπινης διακυβέρνησης.
Και ως καθιδρυτικό εφεύρημα και διακύβευμα των διαχρονικών μας αξιών, η απαξίωση ή κατάργησή του φτωχαίνει πολύ τον Ελληνικό Πολιτισμό, τη Δημοκρατία, την ατμόσφαιρα της ακαδημαϊκής ζωής που δεν είναι απλώς είσοδος-έξοδος και διδασκαλία με κάρτα όπως πολλοί αμνήμονες και αδαείς υποστηρίζουν δημόσια.
4.Ελπίζουμε ότι η φοιτητική νεολαία θα συνειδητοποιήσει τη μεγάλη ρωγμή των αξιακών της προτύπων και αποφεύγοντας τις παγίδες που στήνει ο διοικητικός μηχανισμός για να την δυσφημίσει, θα διεγείρει τις κουρασμένες και κοιμισμένες συνειδήσεις των Ελλήνων πολιτών και θα αξιώσει με επίμονο και δημοκρατικό τρόπο την επαναφορά τού ασύλου στο θεσμικό μας οπλοστάσιο αλλά και θα συμβάλλει στην παραπέρα δημοκρατική-αυτοδιαχειριστική του αξιοποίηση.
Έτσι θα πείσει κι άλλους πολλούς ώριμους συμπολίτες μας ότι ο θεσμός τού ασύλου, όπως και άλλες καθιδρυτικές αρχές του Ελληνικού Πολιτισμού, πρέπει να ενδυναμωθεί για να ξαναβρεί κάποτε η πατρίδα μας την αυτοπεποίθηση και την κυριαρχία της.
Το μήνυμα άλλωστε του Πολυτεχνείου «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!» παραμένει και σήμερα επίκαιρο και υπενθυμίζει ότι κάθε συρρικνωτικό τής Δημοκρατίας και της Ελευθερίας μέτρο, δεν μπορεί να μακροημερεύσει γιατί τα όρια τής ελευθερίας και της δημιουργίας διευρύνονται διαρκώς και το πνεύμα των νέων αναζητά όλο και πιο νεωτερικές και περιεκτικές μορφές για την έκφρασή τους.