•Ο ιδιοφυής σκηνοθέτης (Γαβράς)
•Ο αιθεροβάμων διαπραγματευτής (Βαρουφάκης)
•Ο «ανέτoιμος» πρωθυπουργός (Τσίπρας)
•Η καχύποπτη ομάδα τού Μαξίμου
•Η κατώτερη των περιστάσεων ηγεσία τής ΕΕ
•Η Ελλάδα μεταξύ μνημονιακής «κανονικότητας» και ευτελισμού
τής αριστερής ιδεολογίας
1.Μάθημα πατριδογνωσίας η ταινία του Κώστα Γαβρά. Αριστούργημα πολιτικής και εθνικής αυτογνωσίας.
Για τον Κώστα Γαβρά και την παγκόσμιας αναγνώρισης σκηνοθετική-καλλιτεχνική του αξία έχουν γραφεί πολλά και από πολλών δεκαετιών. Κατορθώνει με μοναδικό τρόπο να αποδίδει κρίσιμα ιστορικά γεγονότα με πληρότητα, ακρίβεια και αισθαντικότητα, αλλά και με εκφραστική λιτότητα και αισθητική υψηλού ήθους, εντάσσοντάς τα στην αναλλοίωτη κλίμακα των πανανθρώπινων ουμανιστικών και δημοκρατικών αξιών.
Τα δείγματα γραφής του είναι πολλά και αναμφισβήτητα. Σ’αυτά εντάσσεται επάξια και η τελευταία του δημιουργία «Ενήλικοι στο δωμάτιο» που αναπαριστά με τον θαυματουργό κινηματογραφικό του φακό τη διαπραγμάτευση της Ελλάδας με την ΕΕ κατά το πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Κατά τη γνώμη μας, σ’αυτή την ταινία ο μεγάλος Γορτύνιος απέδειξε, για άλλη μια φορά, τη σκηνοθετική του ιδιοφυΐα. Θα ήταν χρήσιμο όλοι οι συμπατριώτες μας, της Ελλάδας και του εξωτερικού, να προσέλθουν σ’αυτό το δημιούργημα, σ’αυτό το μάθημα πατριδογνωσίας, για να βγάλουν ασφαλή συμπεράσματα περί της φύσης και των δυνατοτήτων τής κρατούσας στην Ελλάδα και την Ευρώπη πολιτικής …πανίδας και …χλωρίδας.
Ιδιαίτερη υποχρέωση έχουν να δουν και να διδαχθούν από αυτή τη σύνθετη και απέριττη ταινία όσοι καλλιτέχνες και καλλιτεχνίζοντες καταγίνονται με την ιστορική κινηματογραφία, τη μυθοπλασία ή προσωπογραφία, για να ξεχωρίζουν το ουσιώδες από το επουσιώδες και το χρήσιμο από το περιττό.
Γιατί δεν υπάρχει πιο δύσκολο έργο στη σύγχρονη τέχνη από το να αποδώσεις, με τα σύνθετα εκφραστικά μέσα, πολύπλοκα, πολυπαραγοντικά και κυρίως πρόσφατα γεγονότα με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια. Και ταυτόχρονα, όπως εν προκειμένω, να τα εντάξεις στο σωστό ιδεολογικό και φιλοσοφικό (ελληνικό και ευρωπαϊκό) φαντασιακό, επιτυγχάνοντας την πιο ακριβή και επιτυχημένη απόδοση από όλες τις διηγήσεις και τα συγγράμματα, προκαλώντας δηλαδή την πιο δραστική και εσωτερική συνειδητοποίηση.
Επομένως όσοι έσπευσαν να την απαξιώσουν, να την υποτιμήσουν, ή να την υποβαθμίσουν, έχουν σφάλλει εξ αμελείας ή εκ προθέσεως από κάθε άποψη (καλλιτεχνική, σκηνοθετική, μουσικολογική, πολιτική, ιδεολογική). Αν την είχαν δει όσοι την κατέκριναν, τότε θα είχε σημειώσει ρεκόρ εισιτηρίων όλων των εποχών!
2.Ο «ναρκαλιευτής» Βαρουφάκης, ο ανερμάτιστος (χωρίς γραμμή και έρμα) Τσίπρας, η ανίκανη ομάδα τού Μαξίμου, το υπόλοιπο προσωπικό, χωρίς εθνική γραμμή.
Είναι αληθές ότι από τον Φεβρουάριο έως τον Αύγουστο του 2015 κυριάρχησε το δίπολο «Τσίπρας-Βαρουφάκης» και η αλλοπρόσαλλη και χωρίς συνοχή ομάδα τού Μαξίμου με επικεφαλής τότε τον κ.Δραγασάκη.
Όσοι τότε στην κοινοβουλευτική ομάδα (συνεδρίαση 25/2/2015 και τις επόμενες) και στα κομματικά όργανα θέσαμε ζήτημα ενημέρωσης και διαφάνειας, τεθήκαμε στο περιθώριο, μετά δε την απαράδεκτη συμφωνία τής 20/2/2015 που έφερε ο Βαρουφάκης στην κοινοβουλευτική ομάδα, η κριτική που ασκήσαμε στο τρίπολο «Τσίπρας-Βαρουφάκης-Δραγασάκης» ήταν σφοδρή και απαξιωτική και για τους τρεις τους.
Ο Βαρουφάκης προωθούσε την πατριωτική, προγραμματική και συμφωνημένη στα κομματικά όργανα γραμμή «τής καταγγελτικής διαπραγμάτευσης εντός ευρώ», χωρίς βεβαίως να έχουν καθοριστεί επακριβώς τα τακτικά μέτρα που θα λαμβάνονταν ανάλογα με την πορεία και την έκβαση της διαπραγμάτευσης.
Πέραν, ως εκ τούτου, από τον γενικό και αίολο ερασιτεχνισμό που συνοψιζόταν στη θέση «Θα καταργήσουμε τα Μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο», ο καλόπιστος διαπραγματευτής είχε έλλειψη συγκροτημένης, ενημερωμένης και εγρήγορης πολιτικο-επιστημονικής και τεχνοκρατικής στήριξης κι επομένως άγνοια κινδύνου. Κυρίως υποτίμησε τη νομική-θεσμική πτυχή τού ζητήματος και επικεντρώθηκε στην προβολή των ορθολογικών οικονομικών του απόψεων, που –καίτοι ήσαν σύμφωνες με την νεοκλασική οικονομική θεωρία, εν πολλοίς, δε, και αυτονόητες- θεωρούνταν αιρετικές και επικίνδυνες για το ευρωπαϊκό κατεστημένο, όπως εκφραζόταν στο Eurogroup.
Επομένως το σχέδιο ήταν «στον αέρα» αφού δεν είχε την τεχνοκρατική, νομική και θεσμική στήριξη από την κυβέρνησή του αλλά και την κοινωνία και το Κοινοβούλιο. Δηλαδή δοκίμαζε μία θέση χωρίς ουσιαστική επεξεργασία, τεκμηρίωση, έγκριση και αποδοχή, εμπλουτισμένη από εναλλακτικές διεξόδους. Έτσι, ήταν απολύτως βέβαιο ότι θα αποτύγχανε.
Αυτό άλλωστε φάνηκε και από το προμήνυμα της γενικής συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου 2015 που δεν περιείχε «δημιουργική ασάφεια» αλλά σαφείς δεσμεύσεις και κατευθύνσεις ως προοίμιο του γ’ Μνημονίου
Ο Τσίπρας και η ομάδα του παρακολουθούσαν με άγχος και συν τω χρόνω χωρίς συγκεκριμένη διαπραγματευτική γραμμή και έρμα τον αγώνα τού Βαρουφάκη για συνεννόηση με το άτυπο αλλά κρίσιμο Eurogroup, την οποία ασφαλώς δυσκόλευαν και προσωπικές ιδιορρυθμίες, αισθητικές και καταστάσεις.
Η ομάδα Μαξίμου φαινόταν ότι στηρίζει τον Βαρουφάκη, αλλά είχε και τον νου της στη διατήρηση της εξουσίας. Γι’αυτό άλλωστε είχε αποφασίσει να συμπράξει με την πλέον ακραία εκδοχή τής καραμανλικής Δεξιάς, στην περίπτωση που δεν είχε αυτοδυναμία.
Το Μαξίμου ποτέ δεν είχε συγκεκριμένο σχέδιο και πλάνο. Πήγαινε «στα τυφλά». Έβαλε μπροστά τον Βαρουφάκη ως «ναρκαλιευτή» για να αδρανοποιήσει ή να πατήσει τις νάρκες. Ουδέποτε επεξεργάστηκε ή υποστήριξε ρεαλιστικό και συγκεκριμένο σχέδιο για τη χώρα, πράγμα που φάνηκε πανηγυρικά από τον σχηματισμό τής πρώτης κυβέρνησης, στην οποία τα περισσότερα υπουργεία ανέλαβαν εντελώς άσχετα με το αντικείμενο στελέχη, παρά με μόνο κριτήριο την εμπίστευση ή αναγκαστική συμβίωση με την πρωθυπουργική ομάδα.
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο οικονομολόγος, αλλά και «homo universalis» Βαρουφάκης, δεν ήξερε ότι θα αποτύχει. Παρά ταύτα «το πήγε» μόνος του. Αλλά ούτε το «προσύμφωνο» του Φεβρουαρίου τον οδήγησε να ζητήσει στήριξη-βοήθεια και να μην «το τραβήξει» αυτοκτονικά μέχρι το τέλος.
Το πρώτο λοιπόν συμπέρασμα που εξάγεται από τον θεατή, απολύτως συμβατό με την πραγματικότητα, είναι ότι ο Βαρουφάκης, με τις όποιες υπερβολές και ιδιορρυθμίες του, προωθούσε τη γραμμή των οργάνων, τη βούληση του λαού και την έκφραση του εκλογικού σώματος.
Ο Γαβράς αποδίδει αριστουργηματικά και περίτεχνα αυτή την αναμφισβήτητη αλήθεια, καίτοι δεν αναφέρεται, όπως είναι φυσικό για μια ταινία, σε παράπλευρα, υποστηρικτικά τής εκδοχής του, ιστορικά περιστατικά.
3.Νομοτέλεια το «Βατερλό» Τσίπρα τον Ιούλιο του 2015. Οδυνηρές για δεκαετίες οι συνέπειες για τον λαό και τη χώρα.
Προς επίρρωση αυτών και για να φανεί η βολονταριστική και ανερμάτιστη εξουσιαστική νοοτροπία τού Μαξίμου, αξίζει να επαναφερθεί στη μνήμη των πολιτών το γνωστό σκηνικό τής επιψήφισης του γ’ Μνημονίου:
Μετά τη δραματική ολονυκτία του γ’ Μνημονίου, που -με τα μέτρα και τους θεσμούς που εισήγαγε- μονιμοποίησε ες αεί το μνημονιακό καθεστώς, μην βλέποντας άλλη διέξοδο για την πατρίδα, ζητήσαμε δημόσια από το περιστύλιο της Βουλής (15/8/2015) άμεσο σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας όλων, πλέον, των μνημονιακών κομμάτων υπό τον Τσίπρα ή οποιονδήποτε άλλον ήθελε υποδείξει.
Έτσι η κάθε μνημονιακή πολιτική δύναμη, ξεχωριστά αλλά και όλες μαζί, όπως αναφέραμε, ως μετέχουσα στην κυβέρνηση σωτηρίας, θα μπορούσε, με τις δικές της ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές στην Ευρώπη, να ζητήσει την άμβλυνση ή την κατάργηση ορισμένων πολύ σκληρών και αλλοτριωτικών θεσμών και μέτρων του γ’ Μνημονίου ώστε να μπορέσει κάποτε να αναπνεύσει η χώρα και να ανακτήσει τη χαμένη κυριαρχία της.
Αυτό επέσυρε την οργή τής ομάδας Μαξίμου, που -αφού έχασε το momendum της συνεργασίας- οδήγησε τη χώρα σε εκλογές, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις προς τους πολιτικούς αρχηγούς, απομακρύνοντας από τις τάξεις της όλα τα στελέχη που διαφωνούσαν, ακόμη και αυτά που είχαν «συστήσει» από ετών τον μικρό ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία για να βγει από την απομόνωση.
Έκτοτε το μνημονιακό προσωπικό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πήγαινε από ήττα σε ήττα, αφού απέσυραν τη στήριξη και οι άλλες μνημονιακές δυνάμεις που είχαν ψηφίσει μαζί τους το γ’ Μνημόνιο. Καίτοι «παιζόταν» το μέλλον της χώρας, δεν έδειξαν καμιά διάθεση συνδρομής και συμπαράστασης κυρίως επειδή η κυβέρνηση διαρκώς όξυνε την πόλωση υλοποιώντας με λόγια και έργα το «ή εμείς ή αυτοί», όπως διακήρυσσε.
Το ίδιο και η υπόλοιπη Αριστερά που, βλέποντας την κυβέρνηση να βουτά στο μνημονιακό βάραθρο, την άφησε να ηττηθεί οριστικά και να βουλιάξει τη χώρα αφού δεν πήρε καμία πρωτοβουλία αποτροπής των σκληρών προσωρινών ή μόνιμων μνημονιακών μέτρων.
Αλλά και η Ευρωπαϊκή Αριστερά, βολεμένη στον ευρωπαϊκό συσχετισμό δυνάμεων, ως ανώδυνο άλλοθι του δήθεν πλουραλισμού των πολιτικο-ιδεολογικών αναφορών, δεν έδωσε καμία ουσιαστική στήριξη στη χώρα. Η θετική της προσέγγιση στο πρόβλημα ήταν πρόσκαιρη, επιδερμική και ιδιοτελής. Γι’αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα αναζητά καταφύγιο στους σοσιαλφιλελεύθερους κύκλους που διαρκώς παρακμάζουν στον μόνιμο υπηρετικό τους ρόλο, αυτόν της συνεργασίας με τη Δεξιά.
Η κατάσταση στο εσωτερικό τού ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι ακόμη ενδεικτική: ίντριγκα, έλλειψη σχεδίου, φατριασμός, νεποτισμός, έλλειψη σοβαρών επιστημόνων αλλά και ουσιαστικής στήριξης από τις δεξαμενές σκέψης του εξωτερικού. Γι’αυτό και όσοι αποκτήσαμε κάποια γνώση περί αυτών, είχαμε αποφασίσει και δηλώσει να μην συμμετέχουμε στην κυβέρνηση που θα σχηματιζόταν με τους ΑΝΕΛ. Οι σύντομες εικόνες τής σύγχυσης και της παρεΐστικης κουβέντας για τα κρίσιμα γεγονότα αποδίδονται στην ταινία με απαράμιλλο τρόπο.
Αλλά και η στάση τής διανόησης και των ΜΜΕ ήταν μεταξύ της άκριτης και ιδιοτελούς στήριξης ή της απάθειας και απόρριψης ενός ηγέτη και μιας ομάδας στελεχών που μπορεί να μην διέθεταν την απαιτούμενη ικανότητα και τις γνώσεις για την περίσταση, αλλά κατ’ουσίαν εκπροσωπούσαν τη χώρα και το έθνος και επομένως χρειαζόταν καλόπιστη κριτική και αληθινή στήριξη.
Υπ’αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση μπορούσε, αν ακολουθούσε την απαιτούμενη διαπραγματευτική τακτική, τεκμηρίωση και αισθητική, να είχε μια «μικρή» και διαχειρίσιμη ήττα. Η ήττα όμως που ήρθε ήταν μεγάλη λόγω των υποκειμενικών παραγόντων και κυρίως λόγω έλλειψης ευέλικτου εθνικού σχεδίου.
4.Ηγεσία της ΕΕ κατώτερη των περιστάσεων. Eurogroup χωρίς νομιμοποίηση.
Η απεικόνιση του στρατοπέδου των δανειστών αποδίδεται σχεδόν τέλεια, με τη μοναδική αίσθηση και γνώση που έχει ο Κώστας Γαβράς για τα δρώμενα στη Γαλλία, τη Γερμανία και τις άλλες χώρες της Ευρώπης:
-Ο κυρίαρχος Σόιμπλε, αναμφισβήτητη συστημική φωνή τής ηγεμονικής Γερμανίας.
-Η απρόθυμη -ή έστω και αρκετά ανήμπορη- να τον επηρεάσει Μέρκελ.
-Η αντιφατική και πάντα δεύτερη Γαλλία, οι υπουργοί της οποίας κατά τις ιδιαίτερες συναντήσεις συμφωνούν με τον Έλληνα διαπραγματευτή, αλλά στις δημόσιες συνεντεύξεις και τοποθετήσεις τους ακολουθούν την πολιτική Σόιμπλε, πολλές φορές με την ίδια ή και αυστηρότερη φρασεολογία.
Τα δευτερόλεπτα της συνάντησης «στα όρθια» του υπουργού Οικονομικών του Ολάντ και σημερινού Προέδρου τής Γαλλικής Δημοκρατίας κ.Μακρόν με τον Βαρουφάκη, στον διάδρομο του υπουργείου και η σύστασή του να συνεννοηθεί με το Βερολίνο, αποδίδουν επακριβώς ολόκληρη τη δευτερεύουσα-υπηρετική στάση τής Γαλλίας στη Γερμανία αλλά και το δράμα τής Ευρώπης.
-Η αφ’υψηλού ορθολογική στάση, αλλά και η απρόβλεπτη (ή απόμακρη) συμπεριφορά των Άγγλων υπευθύνων.
-Τα «εξαπτέρυγα», τα κράτη-«δορυφόροι», με τους «δουλικούς» προς τον Σόιμπλε εκπροσώπους, που διαγκωνίζονται να φανούν αρεστοί σ’αυτόν και τη Γερμανία.
-Και εν τέλει, η ατυπία, η χωρίς στοιχειώδεις κανόνες βολονταριστική, οιονεί συνωμοτική, λειτουργία τού Eurogroup, ενός οργάνου της ΕΕ που δεν τηρεί πρακτικά. Για να μπορούν ευχερέστερα αφενός μεν να απομονώνονται ή να γελοιοποιούνται οι αντιδρώντες και αφετέρου να ερμηνεύονται ή να παρερμηνεύονται οι όποιες αποφάσεις του, υπαγορευμένες από τους ισχυρούς, δηλαδή από τη Γερμανία και οι δορυφόροι της.
Η αναπαράσταση των συνεδριάσεων του Eurogroup με την καταγγελλόμενη από την ταινία αυταρχική και αντιδημοκρατική λειτουργία, αφού ο Πρόεδρός του, διορισμένος από τους ισχυρούς, ερμηνεύει ή παραποιεί τις αποφάσεις του κατά τη θέλησή τους, είναι ένα μάθημα αυτογνωσίας για τους σύγχρονους Έλληνες και για όλους τους ευρωπαίους πολίτες. Κυρίως για τους καλόπιστους αφελείς, που έχουν στο ιδεολογικό τους φαντασιακό μια Ευρώπη που λειτουργεί με απόλυτο σεβασμό των δημοκρατικών διαδικασιών και της ισότιμης δύναμης ψήφου που οι (ατελείς έστω) Ευρωπαϊκές Συνθήκες τούς αναγνωρίζουν.
5.Το «κατηγορώ» του Γαβρά για το διευθυντήριο της ΕΕ.
Ο Κώστας Γαβράς φαίνεται ότι επαληθεύει και με άλλες πληροφορίες και βιώματα τους ισχυρισμούς Βαρουφάκη.
Με τη μαχητικότητα, την επιμονή, την ιστορική ακρίβεια και την υψηλή αισθητική του επενδύει τις σκηνές με τις κατάλληλες κινήσεις, τα αρμόζοντα για την έκβαση του νοήματος χορευτικά και ασφαλώς με την προσφορότερη να αναδείξει το νόημα των σκηνών μουσική, αίσθηση που λίγοι κινηματογραφιστές στην ιστορία τού κινηματογράφου διαθέτουν.
Οι ψευδαισθήσεις τού ειλικρινούς και πατριώτη αλλά και ορθολογιστή περί τα οικονομικά Βαρουφάκη, που δίνει μόνος του τον αγώνα, χωρίς συγκροτημένη κατά κλάδους και ειδικότητες διαπραγματευτική ομάδα (δυνάμενη να ερμηνεύσει τι κρύβεται πίσω από τις διπλωματικές εκφράσεις, τους ευφημισμούς και τις αμφισημίες της Ευρωπαϊκής Τεχνοδομής), αλλά και η καχυποψία τής ομάδας Μαξίμου και ΣΥΡΙΖΑ προς αυτόν, όπως και προς κάθε άλλο στέλεχος που είχε αυτοτέλεια πολιτικής σκέψης και άποψης, αποδίδονται απολύτως πιστά και επιτυχημένα.
Ήταν άλλωστε μοιραίο να πρυτανεύει σ’αυτή την ομάδα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και όχι της καλής έκβασης της διαπραγμάτευσης. Κάτι που επιβεβαιώθηκε με την αποδοχή τού χειρότερου από όλα γ’ γενικευμένου και ανακεφαλαιωτικού Μνημονίου. Που -πλην του ότι κατεδάφισε τους κρισιμότερους θεσμούς του Κοινωνικού Κράτους (τερατούργημα ΕΦΚΑ κατά τη διδασκαλία του Φρίντμαν που εφαρμόστηκε στη Χιλή και αλλού, φορολογικοποίηση του Ασφαλιστικού Συστήματος με τον νόμο Κατρούγκαλου με την εισαγωγή τού σιδηρού δημοσιονομικού κανόνα, καταστροφή τού μικροϊδιοκτητικού τρόπου παραγωγής, εισαγωγή τού βικτωριανισμού των συσσιτίων αντί της οικογενειακής αυτάρκειας, «πλεονάσματα του αίματος» όπως έλεγε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κυνικά υπερπλεονάσματα, υπεράνω κάθε προσδοκίας των δανειστών, για την εξαγορά προλεταριοποιημένων και φτωχοποιημένων από τα Μνημόνια συμπολιτών μας που ακόμη συγχέουν την αντιδραστική μίμηση της βικτωριανής φιλανθρωπίας με τον κοινωνισμό-σοσιαλισμό κ.λπ.)- υποθήκευσε στους δανειστές και όλο τον διαχρονικό άυλο και υλικό πλούτο τής πατρίδας για 100 χρόνια, γεγονός πρωτοφανές στην ιστορία τής ανθρωπότητας!!
Και τα ερωτήματα που γεννώνται από έναν απλό άνθρωπο που παρακολουθεί την εξέλιξη των πραγμάτων χωρίς σκοπιμότητες και προκαταλήψεις, βγαίνουν αβίαστα:
Τι είναι η Ευρώπη σήμερα;
Θέλουν οι λαοί την Ευρώπη της ίντριγκας, των λόμπις, των επιρροών, του δημοκρατικού ελλείμματος και των υπαγορευμένων αποφάσεων;
Θέλουν οι νέοι μας την Ευρώπη του ρεβανσισμού, της τιμωρίας, της έλλειψης πραγματικής αλληλεγγύης, της επιβολής εθνοβλαβών λύσεων (π.χ. συμφωνία των Πρεσπών), της παντελούς αφωνίας λόγω συμφερόντων σε κρίσιμα ζητήματα που την αφορούν όπως π.χ. η εισβολή της Τουρκίας στη Βόρεια Συρία για τον αφανισμό των Κούρδων;
Ο μαέστρος Γαβράς έδειξε το μεγαλείο του λέγοντας, εμμέσως πλην σαφώς, ότι αυτή η Ευρώπη δεν έχει μέλλον αφού διαρκώς, όλο και περισσότερο, αποκόπτεται από τους πολίτες, από τους λαούς, από τα οράματα των ιδρυτών της.
Και είναι ατυχής συγκυρία, αν όχι σκοπιμότητα, η σύμπτωση προβολής τής ταινίας του με την πολυδιαφημισμένη και προβαλλόμενη παγκοσμίως ταινία «Joker». Μιας υπερκινητικής ονείρωξης, μιας βίαιης και ατομοκεντρικής εξέγερσης των λούμπεν προλεταρίων αλλά και ψυχασθενών περιθωριοποιημένων και αποκλεισμένων τής Gotham City Νέας Υόρκης, εναντίον (υποτίθεται) της κρατούσας χρηματοοικονομικής, τραπεζικής και μιντιακής τάξης που πριμοδοτεί τη «δυστοπία» και «σπεκουλάρει», ως αντίθετο της έλλογης πολιτικοποίησης, τη βία και την αποϊδεολογικοποιημένη δράση ως τρόπο ζωής και αντίδρασης.
Ασφαλώς δε, δεν είναι τυχαίο ότι από όλο το πολιτικό προσωπικό του Μνημονίου αλλά και από τις επιμέρους αντιλήψεις τού καθενός και τις μεροληπτικές αντιδράσεις των πολιτικών παραγόντων, πριμοδοτείται αυτή η ταινία στην προσέλκυση θεατών έναντι της ταινίας του Γαβρά που έπρεπε να υμνηθεί από πολλούς ως αριστούργημα πολιτικής και εθνικής αυτογνωσίας για να παρακινηθούν και οι νέοι να την παρακολουθήσουν.
6.Η Ελλάδα μεταξύ μνημονιακής «κανονικότητας» και του ευτελισμού τής αριστερής ιδεολογίας. Υπάρχει διέξοδος ;
Το δράμα τής πατρίδας εισέρχεται στη χειρότερη φάση του, αφού οι μνημονιακές δυνάμεις κατόρθωσαν να επιβάλλουν τη «μνημονιακή κανονικότητα» ως φυσιολογικό τρόπο ζωής, ονομάζοντάς την μάλιστα, με απόλυτη σχεδόν κομματική συναίνεση, «έξοδο από τα Μνημόνια».
Γι’αυτό επιβάλλεται όλοι οι νέοι, όλοι οι ενεργοί μεσήλικες, όλοι οι μνήμονες των περιπετειών τής πατρίδας συνταξιούχοι, όλοι οι Έλληνες, του εσωτερικού και της Διασποράς, να δουν την ταινία. Να δουν το παρόν και το μέλλον της πατρίδας, το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης. Κυρίως να δουν τον ευτελισμό κάθε αριστερής ιδεολογίας και την ουσιαστική απαγόρευση κάθε εναλλακτικής λύσης που η Δημοκρατία επιβάλλεται διαρκώς να γεννά.
Γιατί ο λαός δεν μπορεί να επιτύχει τίποτα, αν στηρίζεται σε ουτοπικές ψευδαισθήσεις που επιχειρούν να επιβληθούν χωρίς προετοιμασία, χωρίς ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης, χωρίς εξειδικευμένες δεξαμενές σκέψης, χωρίς κίνημα, χωρίς σταθερό πολιτικό προσωπικό, χωρίς ένα μεγάλο στρώμα οργανικών διανοουμένων, χωρίς Πανεπιστήμια, χωρίς αποφασισμένη κοινωνία.
Έτσι βρισκόμαστε στην ιστορική στιγμή στην οποία, αυτοί που δημιούργησαν, αλλά και βάθυναν την κρίση, ανέλαβαν και να την διαχειριστούν. Και το θύμα είναι πάντα ο λαός, οι πολίτες που πληρώνουν τον ατομικισμό, την ελαφρότητα και τη σκοπιμότητα του πολιτικού προσωπικού που επέλεξαν.
Η τελευταία παραδοχή μπορεί να περιέχει μια δόση μοιρολατρίας. Αλλά έχει παρατηρηθεί ιστορικά ότι οι λαοί υφίστανται ήττες, καταναγκασμούς και διαψεύσεις των οραμάτων τους επειδή δεν μπορούν να διακρίνουν εγκαίρως την κατάληξη των πολιτικών και κομματικών τους επιλογών.
Η ήττα είναι όλων! Όπως και η ευθύνη!
Αλλά οι λαοί χωρίς εθνική πατριωτική αυτογνωσία εξαφανίζονται σταδιακώς από τον χάρτη. Και η ταινία του Κώστα Γαβρά είναι ένα σάλπισμα μιας νέας συνειδητοποίησης που, ευχόμαστε, να συνεγείρει τους Έλληνες απανταχού της γης.-