Ο Αλέξης Μητρόπουλος παρουσίασε σήμερα 16/10/2019 το βιβλίο των Γρηγόρη Λαμπράκη, γιου τού αείμνηστου δολοφονημένου βουλευτή και Χρήστου Χαλαζιά με τίτλο «Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και το παρακράτος».
Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αλίμου, όπου εγκαινιάστηκε και Έκθεση με τα αιματοβαμμένα ρούχα τού ήρωα Γρηγόρη Λαμπράκη και τους φακέλους που τηρούσε το παρακράτος.
Παραθέτουμε την ομιλία του Προέδρου της ΕΝΥΠΕΚΚ κ.Αλέξη Μητρόπουλου.
Κυρίες, κύριοι,
Ευχαριστώ το Ίδρυμα «Γρηγόρης Λαμπράκης» και τον Πρόεδρό του, γιο τού θρυλικού αγωνιστή, καθώς και τον φίλο Χρήστο Χαλαζιά, πολυγραφότατο συγγραφέα, ποιητή και δημοσιολόγο, για την τιμή τής πρόσκλησης αφενός μεν να συμπαρουσιάσω το κοινό πόνημα αμφοτέρων υπό τον τίτλο «Η δολοφονία του Λαμπράκη και το παρακράτος», αφετέρου δε, να προλογίσω μια σπουδαία έκθεση με τα αιματοβαμμένα ρούχα τού πατριώτη πολιτικού και τους φακέλους του που τηρούσαν τότε οι μηχανισμοί Ασφάλειας.
Η ανάγνωση του βιβλίου, με πολλά ντοκουμέντα και φωτοτυπίες πρωτοτύπων και ανέκδοτων εγγράφων, μάς πηγαίνει πίσω στα σκοτεινά χρόνια τής δεκαετίας του ’60 όπου, με τ’άλλα αδέλφια μου, μικροί μαθητές τότε, μέλη παραδοσιακής δημοκρατικής οικογένειας, παρακολουθούσαμε μουδιασμένοι την εξέλιξη των τραγικών γεγονότων.
Στα δύο πρώτα κεφάλαια του βιβλίου αναλύεται η πολιτική κατάσταση της εποχής και παρατίθενται τα γεγονότα, εμπλουτισμένα από δηλώσεις των πρωταγωνιστών τους που συλλέχθηκαν, κυρίως εκ των υστέρων, από τις απόρρητες αναφορές και φακέλους.
Καταγράφεται με κινηματογραφική σειρά η συγκέντρωση και το περιστατικό τής δολοφονίας καθώς και των προηγούμενων επιθέσεων και τραυματισμών τού βουλευτή Τσαρουχά και του δικηγόρου Ρηγόπουλου.
Αποκαλύπτονται με ντοκουμέντα η συνομωσία τής δολοφονίας, η σκηνοθεσία της ώστε να εκληφθεί από την κοινή γνώμη ως «ατύχημα» και οι πρωταγωνιστές της ֗ ως ξεκομμένοι από τον ευρύτερο κρατικό και παρακρατικό εσμό που είχε πολιορκήσει την αίθουσα του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος επί της Ελευθερίου Βενιζέλου και Ερμού στη Θεσσαλονίκη, όπου είχε μεταφερθεί η συγκέντρωση, μετά τη ματαίωσή της στο «Πικαντίλι» εξαιτίας εκβιασμών που άσκησε το κράτος και το παρακράτος στον ιδιοκτήτη του.
Φανερώνονται οι ομολογημένοι σκοποί τού ενιαίου μορφώματος κράτους και παρακράτους, που κατέληγαν στο μη αποκρυπτόμενο σύνθημα «Λαμπράκη, θα πεθάνεις!».
Αναφέρονται
όλα τα γνωστά πρόσωπα από την Αστυνομία-Χωροφυλακή, την Ιατροδικαστική
Υπηρεσία, τη Δικαιοσύνη και τους κατασκευασμένους μάρτυρες που υποστήριξαν την
τελικώς επικρατήσασα άποψη και στο Δικαστήριο ότι «ο θάνατος του βουλευτή
Λαμπράκη προήλθε από πρόσκρουση στην άσφαλτο». Χαρακτηριστική είναι η φράση στην
αναφορά του αρχηγού της Χωροφυλακής Βαρδουλάκη, που επί χούντας έγινε διοικητής
της ΔΕΗ, σε δηλώσεις του σε δημοσιογράφους όπου, μεταξύ των οποίων
-προσπαθώντας να φαιδρύνει το περιστατικό και να αποσείσει κάθε ευθύνη τοΎ
παρακρατικού μηχανισμού-, είπε μεταξύ των άλλων «…Νομίζω όμως ότι το παρακάναμε σαν μεσογειακός λαός που είμαστε… Είναι
φανερό ότι πρόκειται για ένα ετνελώς τυχαίο επεισόδιο…».
Περαιτέρω, το βιβλίο αναφέρεται στην αμερικανική εξάρτηση της πολιτικής, στα μυστικά κονδύλια του παρακράτους όπου φιγουράρουν τα γνωστά σε όλους και τραγικά ονόματα του Γεωργαλά, του Σαμψών, του Μακαρέζου, του στρατηγού Γογούση, ο ρόλος των οποίων εναντίον της δημοκρατίας, του λαού και του έθνους είναι γνωστός.
Δεν ήταν όμως ευρέως γνωστό ότι αυτοί και πολλοί άλλοι ήσαν στους καταλόγους των παρακρατικών οικονομικών ενισχύσεων για να δημιουργούν με τη δράση τους ρωγμές στο δημοκρατικό πολίτευμα και να προετοιμάζουν την έλευση της δικτατορίας.
Στο 6ο κεφάλαιο περιγράφεται η δίκη για τη δολοφονία Λαμπράκη με χαρακτηριστικές και αντιτιθέμενες φιγούρες,
αφενός μεν του σπουδαίου εισαγγελέα Παύλου Δελαπόρτα που για την (ουσιαστικά) αθωωτική για τη δολοφονία απόφαση του Δικαστηρίου ανέφερε «Το χυθέν δια της αποφάσεως φως στην υπόθεσιν ομοιάζει με φως ερριπτόμενον από εξασθενημένων ηλεκτρικήν στήλην», προσθέτοντας ότι «Σήμερα εδώ ένα σύμφυρμα κλεπτών, εκβιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών εμφανίζεται προς εθνοκαπηλείαν και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως κέρβερος του νόμου και της τάξης…»
και
αφετέρου του Προέδρου των ενόρκων, βιομήχανου Αντωνιάδη που
-υπακούοντας στις εντολές του παρακράτους της εποχής- αθώωσε κατ’ουσίαν τους
δολοφόνους και τους τροφίμους τού κρατικού και παρακρατικού μηχανισμού και εν
συνεχεία η χούντα των συνταγματαρχών τού απένειμε διάφορα αξιώματα, μεταξύ των
οποίων του Δημάρχου Θεσσαλονίκης κ.λπ.
Στο 7ο κεφάλαιο καταγράφονται βιογραφικά στοιχεία τού Γρηγόρη Λαμπράκη ως μεγάλου πατριώτη, ως ανθρώπου, ως πολιτικού και ως ασυναγώνιστου αθλητή, τα ρεκόρ του οποίου -κυρίως στο άλμα εις μήκος- έμειναν ακατάρριπτα για πολλές δεκαετίες.
Στο 8ο κεφάλαιο περιέχονται οι δηλώσεις διαφόρων προσωπικοτήτων για τον Γρηγόρη Λαμπράκη, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζω τη λιτή δήλωση της Διδώς Σωτηρίου: «Στο πρόσωπο του άξιου γιου της Ελλάδας Γρηγόρη Λαμπράκη ζήτησαν να σκοτώσουν την ειρήνη, τη λεβεντιά, την ανθρωπιά… Μα σκοτώνεται ποτέ ο ήλιος;; Η Ελλάδα σύσσωμη είναι στο πόδι. Όχι για ταφή, μα για ανάσταση».
Ιδιαίτερης μνείας χρήζει η προσβλητική και εκτός θέματος απάντηση του πρωθυπουργού Κων/νου Καραμανλή στους βουλευτές τού Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας που του είχαν στείλει επιστολή επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων, ότι με αυτά που γίνονται «… Η μεγάλη σας χώρα, προς την οποίαν προσβλέπομεν ως κοιτίδα της δημοκρατίας, υπάρχει αληθής κίνδυνος να απωλέση όλα τα δικαιώματα του ανθρώπου και να υποκύψη στον φασισμόν.».
Η θλιβερή απάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού, που προσπερνά παντελώς τη δολοφονία Λαμπράκη και τη στάση των παρακρατικών, μιλά για την επίθεση του κομμουνισμού, που υποτίθεται ότι υποβοηθούν οι διαμαρτυρόμενοι βουλευτές του Εργατικού Κόμματος!! Για να πάρει μετά πληρωμένη απάντηση από τον φιλόσοφο Μπέρτραντ Ράσελ ότι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει όλη την ευθύνη για το καθεστώς στο οποίο συμβαίνουν τέτοια αποτρόπαια πράγματα.
Ιδιαίτερη θέση στο βιβλίο κατέχουν οι θετικές αναφορές και φωτογραφίες των τριών δημοκρατικών δημοσιογράφων του Γιάννη Βούλτεψη, του Γιώργου Ρωμαίου και του Γιώργου Μπέρτσου που αποκάλυψαν τη δράση τού παρακράτους και ουσιαστικά αποκατέστησαν τις αστυνομικές έρευνες οδηγώντας τους ενόχους στη Δικαιοσύνη.
Στο 9ο κεφάλαιο περιλαμβάνονται οι φάκελοι Λαμπράκη και το ιστορικό τους καθώς και μια εκτεταμένη βιβλιογραφία της εποχής από Έλληνες και ξένους συγγραφείς.
Στο παράρτημα περιλαμβάνονται, κατά χρονολογική σειρά, οι φάκελοι της Διεύθυνσης Κρατικής Ασφάλειας, της Ελληνικής Αστυνομίας και άλλων σχετικών Υπηρεσιών που αφορούν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τις δημόσιες πράξεις του, τις ιδιωτικές του ενασχολήσεις, ακόμη και στοιχεία του χαρακτήρα του.
Μεταξύ αυτών των πολλών που περιγράφονται, είναι η επανεγγραφή στα κομμουνιστικά βιβλία της Ασφάλειας (από τα οποία είχε διαγραφεί), η επιτίμησή τους, ο χαρακτηρισμός του ως συνειδητού κομμουνιστή, περισσότερο επειδή ενδιαφερόταν για την υγεία των συναθλητών του και κυρίως του Μάντικα και οι παρακολουθήσεις στη Σχολή Μαιών όπου δίδασκε. Επειδή δεν έβρισκαν τίποτε το ύποπτο, διάφοροι τσιλιαδόροι της Ασφάλειας έκαναν την υπόθεση ότι μάλλον πρόκειται περί …ερωτικών συναντήσεων. Στον βοηθητικό φάκελο παρουσιάζονται πολλά τραγικά και ευτράπελα περιστατικά, από αυτά που συνήθως επινοούν οι διάφοροι παρακρατικοί πληροφοριοδότες τής Ασφάλειας.
Και εν τέλει, ιδιαίτερη εντύπωση για τη νοημοσύνη και το πολιτιστικό επίπεδο των οργάνων ασφαλείας κάνει το γεγονός ότι, ακόμη και τον Ιούνιο του 1967, όταν δηλαδή διανύαμε την περίοδο της ύστερης νεωτερικότητας, οι αστυνομικοί διευθυντές κατήγγειλαν ότι ο τάφος τού μεγάλου αγωνιστή κοσμείτο από έναν ανεστραμμένο πύραυλο (σύμβολο του αφοπλισμού του Κινήματος Ράσελ) και ότι παρατηρούνται αντεθνικές «ρίψεις ανθέων». Έτσι διέταξαν να αφαιρεθεί η ενδεικτική των πολιτικών πεποιθήσεων τού θανόντος «πλαξ» ώστε να πάψουν να συχνάζουν πολίτες και να ρίπτουν άνθη.
Στο τελευταίο Παράρτημα του βιβλίου υπάρχουν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της εποχής για την τραγική δολοφονία του Λαμπράκη που επηρέασε και σηματοδότησε τις πολιτικές εξελίξεις της πατρίδας μας και σφράγισαν ολόκληρη τη μετέπειτα πορεία της μέχρι σήμερα.
Κυρίες, κύριοι,
Οι μυστικές υπηρεσίες και οι παρακρατικοί οργανισμοί έχουν περάσει σε ένα άλλο ποιοτικό επίπεδο από την εποχή τού Γρηγόρη Λαμπράκη.
Οι εξαρτήσεις των κρατών και των λαών είναι πλέον οικονομικές, χρηματοπιστωτικές, θεσμικές. Ακόμη και αυτά που λογίζονται ως «εργαλεία απελευθέρωσης του ανθρώπου» (όπως π.χ. ο ηλεκτρονικός πολιτισμός, οι παντοειδείς κάρτες, το ηλεκτρονικό χρήμα, η εύκολη επικοινωνία), όλα συντείνουν στον απόλυτο έλεγχό του. Με αυτά που συμβαίνουν σήμερα με τις μεγάλες εταιρείες λογισμικού και τα χιλιάδες λόμπι που ενδημούν στους Διεθνείς Οργανισμούς, θα ωχριούσε ακόμη και ο Όργουελ που στο θρυλικό του βιβλίο «1984» περιγράφει ένα πιο ανεκτό και ανθρώπινο μηχανισμό παρακολούθησης.
Εν πάσει περιπτώσει, το αίτημα της Ειρήνης, της Δημοκρατίας, της Αξιοπρέπειας του Ανθρώπου, όλων των πανανθρώπινων και οικουμενικών αξιών, για τις οποίες αγωνίστηκε και σκοτώθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης, παραμένει!
Οι αγώνες λαμβάνουν νέα μορφή.
Αλλά η ψευδαίσθηση της ελευθερίας και του αυτοπροσδιορισμού στην Ελλάδα της μνημονιακής «κανονικότητας» κατέστρεψε το τοπίο τής πολιτικής τοπογεωγραφίας. Πολιτικοί που αυτοαποκαλούνται «προοδευτικοί», παραιτούνται της ονομαστικής διαγραφής τού χρέους και υποθηκεύουν στους δανειστές τον διαχρονικό άυλο και υλικό πλούτο τής πατρίδας και ρευστοποιούν, με ταχύτατες διαδικασίες, κάθε σημαντικό μόρφωμα του δημόσιου και κοινωνικού πλούτου. Αποσαρθρώνουν τις εργασιακές σχέσεις, περιφρονούν τα Συνδικάτα, αφού προηγουμένως τα απαξίωσαν στη συνείδηση του λαού λόγω κομματικής εξάρτησης.
Οι σύγχρονες πολιτικές δυνάμεις, για να μείνουν στην εξουσία, συναγωνίζονται μεταξύ τους στην επίδειξη μεγαλύτερης προθυμίας στην εκτέλεση των εντολών των κυρίαρχων δυνάμεων.
Από αυτό δεν εξαιρούνται ούτε τα διαχρονικά εθνικά ζητήματα που «επιλύονται» κατά τις θελήσεις των ισχυρών.
Οι απόμαχοι της εργασίας ζούν κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Οι νέοι, στα καθημαγμένα πρόσωπα και τις ρημαγμένες ζωές των πατεράδων και των παππούδων τους, βλέπουν την κατάληξη και του δικού τους εργασιακού βίου και όσοι έχουν προσόντα και το κουράγιο φεύγουν σε άλλες χώρες μεταφέροντας εκεί (πλην των γνώσεών τους) και τις δαπάνες σπουδών του κράτους και των οικογενειών τους.
Κι όλοι μας, κουρασμένοι, απαθείς και απέλπιδες, ανατρέχουμε στο παρελθόν για να βρούμε προσωπικότητες που θα μπορέσουν και πάλι να φωτίσουν τον δρόμο της ύπαρξής μας.
Χαίρομαι που οι εκλεκτοί φίλοι Γρηγόρης Λαμπράκης και Χρήστος Χαλαζιάς μού έδωσαν την ευκαιρία μιας τέτοιας πνευματικής και ηθικής ενδυνάμωσης με την Έκθεση των αιματοβαμμένων ρούχων, του φακέλου και των περιστατικών τού μεγάλου Έλληνα πατριώτη, Γρηγόρη Λαμπράκη. Μιας ιστορικής προσωπικότητας που μας δίνει θάρρος και ελπίδα στους καιρούς τής υποταγής τής Πολιτικής Λειτουργίας στην οικονομική και της γενικευμένης αλλοτρίωσης και απραξίας.-