Νεοφιλελεύθερο σοκ στα Πανεπιστήμια
Μεγάλη η ευθύνη του νεοφιλελεύθερου ΣΥΡΙΖΑ για την κατάπτωση των διαχρονικών πανεπιστημιακών αξιών και την απαξίωση του Φοιτητικού Κινήματος!
Η Ελλάδα καταργεί τις αξίες που τη γέννησαν
1.Η κυβέρνηση στο άρθρο 3 του πολυνομοσχεδίου υπό τον τίτλο «Ακαδημαϊκές ελευθερίες-Αναβάθμιση της ποιότητας του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος», αφού στις παραγράφους 1 και 2 …«γνωματεύει» ότι κατοχυρώνεται και προστατεύεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και τη διδασκαλία, εντελώς θεωρητικά και διακηρυκτικά, στην παράγραφο 3 περιγράφει το είδος της προστασίας που πιστεύει ότι πρέπει να έχουν οι ακαδημαϊκοί χώροι ως εξής: «Εντός των χώρων των ΑΕΙ οι αρμόδιες αρχές ασκούν όλες τις κατά νόμο αρμοδιότητές τους συμπεριλαμβανομένης της επέμβασης λόγω τέλεσης αξιοποίνων πράξεων».
Η παράγραφος αυτή, που για πρώτη φορά τέθηκε σε νόμο για την Ανώτατη Εκπαίδευση κατά την περίοδο της νεωτερικότητας, νοηματοδοτεί και την κυβερνητική οπτική τής ακαδημαϊκής ελευθερίας: πως δεν πρόκειται για κανένα ιδιαίτερο πεδίο απόλαυσης από τους θεράποντές της (διδάσκοντες και διδασκόμενους) μείζονος ελευθερίας και αυτονομίας εν σχέσει με τους άλλους δημόσιους χώρους, Υπηρεσίες και καθιδρύματα της χώρας.
Επομένως πρόκειται περί της πλήρους κατάργησης του ακαδημαϊκού ασύλου, όπως άλλωστε είχαν προαναγγείλει αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες: ότι «το άσυλο θα καταργηθεί πλήρως και η αστυνομία θα μπορεί να μπαίνει στα Πανεπιστήμια με ένα απλό τηλεφώνημα πολίτη»!
Έτσι λήγει μια μεγάλη περίοδος πνευματικών και θεσμικών αξιών που ίσχυσαν την περίοδο του ύστερου μοντερνισμού τής Ανθρωπότητας!!
Δεδομένου, δε, ότι το άσυλο ήταν μια ιερή έννοια και κατάληξη από τα αρχαία χρόνια, -το περιεχόμενο της οποίας έμενε αλώβητο στο πνευματικό εποικοδόμημα του Ελληνισμού ως υπέρτατη ελευθερία και επίκληση της Θείας Δικαιοσύνης-, αντιλαμβάνεται ο οιοσδήποτε μνήμων τής ιστορίας του Ελληνικού Πολιτισμού ότι ουσιαστικά καταργείται μια πανάρχαια πνευματική αξία!
Το πνευματικό οπλοστάσιο των διαχρονικών μας αξιών φτωχαίνει, πολύ περισσότερο που, για την αντιμετώπιση των διάφορων οργανωμένων ή όχι, έκνομων ενεργειών εντός των πανεπιστημιακών χώρων, αρμόδιοι φορείς είχαν προτείνει τη δημιουργία (σε συνεργασία με τις Πρυτανικές Αρχές) ειδικά εκπαιδευμένου Σώματος που και το πανεπιστημιακό άσυλο θα περιφρουρούσε και τη νομιμότητα θα εξασφάλιζε.
2.Εξάλλου, το ζήτημα δεν είναι μόνον ότι το πανεπιστημιακό άσυλο, που ιστορικά, θεσμικά, νομικά και κοινωνικά, ήταν σύμβολο της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, των διαφόρων σχολών σκέψης, των «αιρετικών» ιδεολογιών και θεωριών τής Επιστήμης και της πολιτικής φιλοσοφίας, καταργείται σαν να ήταν ένα παροδικό φαινόμενο για να επανέλθουν τα πράγματα στην προτέρα …ομαλή ακαδημαϊκή ζωή.
Είναι και που η σχετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης, διάβημα σήμερα χωρίς περιεχόμενο και κοινωνική αναγκαιότητα (αφού οι παράνομες πράξεις μπορούν να αντιμετωπιστούν και με άλλα μέσα), γίνεται στο κοινωνικό και κινηματικό κενό, δηλαδή σε ένα πεδίο χωρίς δυνατότητα υπεράσπισης των αξιών.
3.Με το νομοσχέδιο αυτό, η κυβέρνηση -παρά την ενορχηστρωμένη δημοσιολογία περί του αντιθέτου- δεν καλύπτει καμμία κοινωνική ή πανεπιστημιακή ανάγκη, αφού το Πανεπιστήμιο, απαξιωμένο, αποκομμένο από τις κοινωνικές διεργασίες και διαρκώς δυσφημούμενο (παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ενός σημαντικού μέρους του διδακτικού και διοικητικού του προσωπικού), είναι εδώ και αρκετό καιρό παραδομένο στον παρωχημένο νεοφιλελευθερισμό, όπως εκφράζεται και διδάσκεται σε πολλές Πανεπιστημιακές Σχολές, κυρίως αυτές που σχετίζονται με το οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.
Η σχετική θεσμική πρωτοβουλία σε άλλες -όχι και τόσο μακρινές- συνθήκες θα ήταν ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ζήτημα στην κοινωνία και κυρίως στη νεολαία.
Σήμερα όμως, πέραν από ορισμένες κινητοποιήσεις εκ καθήκοντος ή συνηθείας διαφόρων μικρών πολιτικών ομάδων (κοινοβουλευτικών ή εξωκοινοβουλευτικών), δεν υπάρχει κανένα οργανωμένο Κίνημα να αντιλέξει τεκμηριωμένα και να το υπερασπιστεί.
4.Η ευθύνη της προηγούμενης κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι μεγάλη μετά τον Αύγουστο του 2015, όταν ψηφίστηκε το γ’ γενικευμένο και ανακεφαλαιωτικό Μνημόνιο (ν. 4336/2015).
Η θεσμική μετάλλαξη και η όψιμη νεοφιλελευθεροποίηση των άλλοτε υπερασπιστών των Κινημάτων και των πνευματικών αξιών, αχρήστευσε στην πράξη κάθε απόπειρα ή σκέψη δημοκρατικής υπεράσπισης του συμβολικότερου θεσμού που καθιερώθηκε μεν συστηματικά στην Ευρώπη από τη Γαλλική Επανάσταση, κατάγεται όμως από την αστείρευτη δεξαμενή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού που του προσέδωσε μάλιστα μεγαλύτερη πληρότητα και περιεχόμενο.
Η κατάργηση του ασύλου από τη νέα κυβέρνηση, η οποία ήρθε στην εξουσία ελέω «μνημονιακής κανονικότητας» και εξ αλλαγής των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, στηρίχθηκε και σε μια πρωτόγνωρη για την ιστορία του λαού μας πολιτική παθητικότητα και μεταστροφή. Ενώ δηλαδή μέχρι πρότινος όλες οι δημοσκοπήσεις κατέγραφαν ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων είχε την πεποίθηση πως η χώρα πορεύεται σε λάθος κατεύθυνση, οι πρόσφατες εκλογές έδειξαν ότι οι πολίτες ψήφισαν το εντελώς αντίθετο από αυτή τους την πεποίθηση!
Δεν είναι, ως εκ τούτου, «ενεργητικά» νίκη του κυβερνώντος κόμματος που βλέπει ιδεοληπτικά το πανεπιστημιακό άσυλο ως ενδιάμεσο στόχο παράδοσης των Πανεπιστημίων στους ιδιώτες. Πρόκειται περί μιας πανηγυρικής και μεγάλης ήττας της …ποικίλης Αριστεράς και των λεγόμενων «κινημάτων» αφού αποδυνάμωσε τους προοδευτικούς και δημοκρατικούς πολίτες από κάθε σοβαρό πολιτιστικό όπλο και εφόδιο.
Ζήσαμε ένα αρνητικό κυβερνητικό υπόδειγμα πολιτικής και θεσμικής κατάπτωσης των δημοκρατικών και προοδευτικών αξιών κι έτσι το πεδίο τής κατεδάφισής τους από τη νέα κυβέρνηση της «μνημονιακής κανονικότητας» ήταν ένα τυπικό ζήτημα ψηφοφορίας στη Βουλή.
Τα υπόλοιπα είναι ένα μνημόσυνο για τις χαμένες αξίες του διαχρονικού μας πολιτισμού, όπου αυτοί που του αφαίρεσαν κάθε περιεχόμενο, νομίζουν ότι έχουν ακόμη το δικαίωμα να τις επικαλούνται.
Είναι το ίδιο φαινόμενο με τον υποΠολιτισμό των συσσιτίων και των επιδομάτων: ενώ ανήκουν στο κοινωνικό οπλοστάσιο της βικτωριανής εποχής, δηλαδή της προδημοκρατικής εποχής, παρουσιάστηκαν στους κουρασμένους και καταπτοημένους Έλληνες (κυρίως στα στρώματα που απέβαλε η πολύπλευρη μνημονιακή κρίση που ακόμη μαίνεται) ως προοδευτική, κοινωνική και …αριστερή πολιτική.
5.Και η προηγούμενη περίοδος απαξίωσης των προοδευτικών ιδεών του Ελληνικού Πολιτισμού και του δημοκρατικού κεκτημένου τής νεωτερικότητας, αλλά και ό τυπικός πλέον ενταφιασμός τους από τη νέα συντηρητική κυβέρνηση, μέσα σε ένα κοινωνικό πνεύμα ανιστόρητου ρεβανσισμού και αδιαφορίας, αποτελούν ένα Ενιαίον Όλον, μια αναπότρεπτη συνέπεια.
Και μπορεί οι Έλληνες να είναι κουρασμένοι και απρόθυμοι να αναλάβουν νέα καθήκοντα δημοκρατικών κινητοποιήσεων και αντιστάσεων, πλην όμως ο τυπικός ενταφιασμός των υπέρτερων σκοπών και αρχών τής ακαδημαϊκής ελευθερίας γρήγορα θα φανεί ότι αποτελεί μείζον πλήγμα.
Όλοι άλλωστε γνωρίζουν ότι, παρά τον πόλεμο που δέχθηκε το Ελληνικό Πανεπιστήμιο κατά τις τελευταίες δεκαετίες, παραμένει όρθιο χάρη στις άοκνες προσπάθειες ενός μέρους τού διδακτικού και διοικητικού του προσωπικού. Γι’αυτό άλλωστε οι Έλληνες απόφοιτοι βρίσκουν αμέσως εργασία στη δημόσια και ιδιωτική παραγωγική μηχανή και στις υπηρεσίες των πλέον προηγμένων (και όχι μόνο) ευρωπαϊκών χωρών.
6.Δεν πρόκειται, επομένως, για αυτήν καθ’εαυτήν κατάργηση του ασύλου, ως ελέχθη. Πρόκειται για το «γκρέμισμα» του συμβολικότερου, ουσιαστικότερου και επαναστατικότερου θεσμού των τελευταίων τριών αιώνων, που συντελείται με έργα και παραλείψεις αρκετών κυβερνήσεων, εδώ και χρόνια!
Σήμερα απλώς γίνεται ο τυπικός ενταφιασμός αυτής της διαχρονικής κατάκτησης του πνεύματος που προξένησε κοσμογονικές αλλαγές στις κοινωνίες, που τροφοδότησε πολύπλευρη γνώση, που καλλιέργησε την Ερώτηση και την Αμφιβολία για την πορεία του Ανθρώπου και του Κόσμου, που έδωσε δύναμη, που δημιούργησε ευγενή άμιλλα σε γενεές και γενεές και που ώθησε την Ανθρωπότητα να κατακτήσει νέα υπαρκτικά επίπεδα.
Ευχόμαστε η τυπική κατάργηση του ασύλου να δώσει το έναυσμα για ένα νέο ζωντανό πατριωτικό και προοδευτικό Κίνημα που θα διεγείρει τις κουρασμένες και υπνώτουσες συνειδήσεις των Ελλήνων πολιτών και θα δώσει στη νεολαία μας (όση τέλος πάντων παραμένει ακόμη στη χώρα) ορμή και επιχειρήματα για νέους αγώνες συνέπειας και πατριωτισμού.
Είναι όρος ύπαρξης για την πατρίδα μας και μάλιστα σε μια εποχή που άλλες γειτονικές και ευρωπαϊκές χώρες διανύουν μια περίοδο κοινωνικής και εθνικής ανασυγκρότησης επί τη βάσει των κύριων ιστορικών χαρακτηριστικών τους γνωρισμάτων.
Προς το παρόν εμείς ακολουθούμε αποκλίνουσα πορεία και αυτά τα πολιτιστικά και ιστορικά μας γνωρίσματα, αφού τα απαξιώνουμε, τα καταργούμε και τυπικά, και μάλιστα με την αίσθηση ότι δήθεν μπαίνουμε σε μια νέα περίοδο …προόδου!!